Eerder dit jaar had ik een leuk uitstapje gemaakt in de wereld van de vaste brandpunten, ook wel bekend als primes. Aangezien het bajonetontwerp van Pentax zo’n 40 jaar terug gaat, kocht ik voor next-to-nothing een Pentax 50mm/F2 (zo’n oude zonder autofocus) op Marktplaats en bevestigde deze met veel plezier op mijn aanmerkelijke jongere Pentax bodies.Mijn enthousiasme was groot. Bijzonder goede scherpte bij volledige diafragma-opening, het kleine scherptegebied, de grote lichtsterkte, helemaal geweldig. Tegelijk daarmee ervoer ik ook het enorme gemis aan autofocus op die lens. Ik had de lens veel vaker in willen zetten, maar ik wist me teveel beperkt door het handmatig moeten scherpstellen.
Inmiddels ben ik een merk verder en laat het betreffende merk – Nikon – nou juist dit jaar met een 50mm/F1,8 op de markt zijn gekomen. Het mag weinig verbazing wekken dat een exemplaar zich inmiddels in mijn fototas bevindt. Ik ben er werkelijk zo blij mee. De autofocus is door een joekel van een diafragmaopening ook nog eens beresnel.
Toen ik hem kocht was het niet echt indrukwekkend. Grofweg is het niet meer dan een plastic koker met wat glas achterin, wat maar weinig gewicht in de schaal legt. Eenmaal op de camera valt alles op zijn plaats. Objectief en body volgen hetzelfde ontwerp en de combinatie voelt prima in balans.
De frustratie van het net missen van het scherpstelpunt is helemaal weg. Waar ik de oude Pentax toch min of meer gedwongen als ludieke aanvulling van mijn arsenaal moest zien, is de nieuwe lens een meer dan volwaardig onderdeel van mijn uitrusting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten