Vier dagen in Zuid-Frankrijk, inclusief reistijd. Het lijkt niet veel, maar als dit puur voor het fotograferen van een bruiloft is, dan is het best veel. Zeker als het zoals in dit geval voor mij de eerste ‘destination wedding’ is.
De laatste keer dat ik op de Route du Soleil in Frankrijk reed, was volgens mij al heel lang terug en door mee te rijden met familie van de bruid had ik alle gelegenheid om de omgeving te bekijken. En dat ziet er dan door mijn volwassen ogen ook nog eens heel anders uit. Ik herinner me de Route en de Péage vooral als oersaaie rechte stukken zonder veel uitzicht die niet op leken te houden. Nu voelde het als een Road Trip met geweldige uitzichten die ook nog eens erg kort leek gezien de tijd waarin de reis afgelegd werd. Van stromende regen bij vertrek op de Veluwe kwamen we al snel in Frankrijk tussen uitgestrekte veld met wonderschone wolkenluchten op een hemelsblauwe achtergrond terecht. Hoewel we min of meer tussen twee hittegolven in Frankrijk kwamen, was de omgeving van Lyon onmiskenbaar mediterraan.
Ik vond Frans best een leuk vak op de HAVO. Prima docent de eerste drie jaar, maar toen ineens een andere voor mijn examenjaren waar het absoluut niet mee klikte. En dan gaat balen van een schoolvak in balen van een taal over. Sinds mijn HAVO-diploma nog een paar keer een paar woorden Frans gebruikt en dat was het. Nou ging ik naar een bruiloft waar een groot contingent Nederlanders en Nederlands sprekenden aanwezig was. En jonge Fransen spreken ook steeds vaker Engels (gelukkig voor mij). Maar mijn Frans bleek niet meer wat het nooit geweest was, drie a vier zinnen nagenoeg vloeiend Frans bleken ineens geen probleem. En dat heeft zowel een voordeel als een nadeel, omdat Fransen liefhebbers van hun taal zijn. Het voordeel daarvan is dat je in restaurants bijna gelijk op vriendschappelijke voet komt te staan omdat je de kaart begrijpt en je bestelling enigszins fatsoenlijk uit kunt spreken. Nadeel is dat als je wat acceptabel Frans kunt spreken Fransen gelijk helemaal in voor hen gebruikelijk tempo terugpraten en mijn Frans na vier zinnen toch echt op is. Waar het voordeel dat jonge(re) Fransen steeds beter Engels spreken weer om de hoek komt kijken.
Enfin, nadat mijn opgeleefde francofonie op de eerste avond een meer dan prima confit de canard op mijn bord liet verschijnen, was het de volgende dag toch echt tijd om aan het werk te gaan. ’s Morgens nog in korte broek het chateau alvast even bekeken waar ’s avonds het diner en feest zouden plaatsvinden, maar vanaf een uur of 11 werd het tijd om aanmerkelijk nettere kleding aan te trekken en me op te gaan maken voor de plechtig- en feestelijkheden. Het hotel waar ik verbleef was qua ligging best strategisch gekozen, namelijk in de buurt van de parkeerplaats waar alle gasten zich dienden te verzamelen. Het bruidspaar had namelijk een touringcar verzorgd om alle gasten naar de kerk te brengen. Dat bleek niet zozeer een luxe, maar meer een praktische vereiste gezien de prachtige ligging van de kerk. Namelijk pal in het centrum van Lyon aan de oever van de Rhone. Dat is uiteraard een majestueuze ligging, maar dan wel zonder parkeerplaatsen.
De kerk was zeer indrukwekkend. Qua grondoppervlak niet heel groot, maar wel imponerend hoog en uitgevoerd met een grote daglichtkoepel helemaal bovenin. Geen noodzaak dus om met echt hoge ISOs te gaan werken binnen :-) De dominee verwelkomde me in rustig uitgesproken Frans en legde uit wat zo’n beetje de bedoeling wel en niet was, fijn binnenkomen. Over binnenkomen gesproken, door het gebrek aan parkeerruimte, kwam de bruid min of meer tot mijn verbazing de hoek om lopen i.p.v. per auto te arriveren. Ik stond gelukkig al klaar, dus dat heeft wel een paar hele fraaie foto’s opgeleverd. De kerkdienst zelf verliep grotendeels in het Frans met her der wat Nederlandse elementen. Erg bijzonder om mee te maken en door alle taalbarrières heen toch ook heel herkenbaar. Een opwekkingsliedje wat ik in de liturgie niet herkend had klonk eenmaal ingezet zo bekend in de oren. En de huwelijkspreek blijkt ook terwijl ik er niet veel van verstond toch herkenbaar. ‘Chercher la Royaume’ (Zoek het Koninkrijk (van God)) is één van de weinige dingen die ik verstond, maar me ook heel erg is bijgebleven. Niet omdat ik hem nog niet kende, maar omdat hij zo anders weer heel duidelijk binnenkwam.
Zoals ook gebruikelijk bij Nederlandse trouwdiensten liep het hier ook wat uit en dat betekende dat we snel met het hele gezelschap de bus in moesten. De Lyonnaise editie van de Gay Pride kwam eraan en daar moesten we ruim baan voor maken.
Terug op de parkeerplaats ging iedereen terug naar de eigen auto’s om, zodra de eerste Ferrari verscheen, de rijtoer naar Chateau du Sou - waar receptie, diner en feest zouden plaatsvinden - in optocht te maken. Mocht je nou denken ‘is dat een Franse traditie, Ferrari’s op een bruiloft?’ dan is het antwoord ‘nee’. Maar in dit geval beschikte een familielied over een F430 en later voegden zich daar nog een F360 Modena en F458 Italia van vrienden van hem bij. Onder het motto ‘ik heb wel eens een minder interessant gevulde parkeerplaats gezien’ zeg maar :-)
Chateau du Sou is een prachtig middeleeuws chateau in de Beaujolais, voorzien van elektra en stromend water, maar dat is het wel zo’n beetje zo lijkt het. Een werkelijk prachtige locatie om je huwelijk te vieren met een heel mooi groot grasveld ervoor waar de receptie gehouden werd. Groen gras, mooi Zuid-Frans licht, tafels met wit tafellinnen, u kunt het wel zo'n beetje visualiseren. En daarmee zijn we aangekomen bij twee van de kleine verschillen met Nederland die het toch zo anders maken. Dit tot mijn blijdschap, maar tot enige frustratie en enige ‘disoriëntatie’ bij sommige andere gasten ;-)
Twee typisch Nederlandse verschijnselen:
· Op een verjaardag iedereen feliciteren (met de daaruit voortvloeiende gewoontes bij het feliciteren bij andere feestelijkheden)
· Een lijst met af te werken groepsfoto’s
Laten we het er op houden dat het vooral veel spontaner gaat dan gemiddeld genomen in Nederland. Je feliciteert het bruidspaar wanneer daar gelegenheid voor is en niet in een rij en groepsfoto’s worden gemaakt wanneer daar inspiratie voor is of wanneer mensen met het bruidspaar op de foto willen en vice versa. Aangezien in Nederland de felicitatierij en de lijst met groepsfoto’s zo’n beetje standaard ‘ankers’ op een bruiloft zijn worden die wel gemist dan ineens in Frankrijk. Ik kan me dat best voorstellen en ook voor mij was het wel heel anders, maar als fotograaf levert het een heel ander, meer spontaan en ontspannen geheel op.
Anyway, het werd dag, het werd nacht en het trouwfeest eindigde zo'n beetje rond 3.30 uur. Er was mij zowaar een eigen kamer voorbestemd, maar dan wel een flink stuk een steile helling op net buiten de kasteeltuinen. Ik gooi het toch echt op de drie volle tassen die ik met me mee naar boven moest slepen dat het me meer dan veel moeite kostte.....
De laatste avond voordat de 'roadtrip home' zou plaatsvinden was ik alleen en begaf ik me naar de lokale McDonalds. Dat klinkt niet heel 'sophisticated' na alle culinaire genoegens van de voorgaande dagen, maar ik wilde het simpel houden en alle super indrukken die ik had opgedaan even rustig laten bezinken. En dan blijken ze daar a) hele andere burgers dan in Nederland te hebben, b) de twisterfrietjes te verkopen die je in Nederland alleen bij de Burger King kunt krijgen en c) heeft de bestelautomaat een Nederlandse taaloptie. Niet moeilijk doen dus en rustig alles bekijken en zeker weten dat je krijgt wat je denkt te bestellen. Lekker buiten zittend en toch best wel genietend van (ik geef het maar gewoon toe) van wat geloof ik een raclette burger was vielen me twee dingen op. Enerzijds is het beeld van gezinnen met jongen kinderen die hun happy meals veroberend niet te onderscheiden van hoe dat er in Nederland uitziet. Maar daar tussendoor valt op hoe (uit) eten een nog veel meer sociaal gebeuren is dan in Nederland. Niemand (en zelfs ik niet op dat moment) gaat daar naar de Mac om even snel wat te eten, maar neemt de tijd daarvoor en bij voorkeur in gezelschap (ik dan weer niet).
Wat me nog meer opviel op weg naar de McD was dat je deze in tegenstelling tot de vaderlandse vestigingen van dit concern juist niet ruikt als je in de buurt komt. De Big Mac komt je tegemoet, als je het parkeerterrein oplopen doet. Nou, daar niet dus. Wat je wel ruikt is de omgeving zelf. Door een uitbundige aanplant van bloeiende planten langs de wegen ruikt de Beaujolais 's avonds heerlijk zoet en niets kan dat verpesten!
De 'roadtrip home' werd een zeer diverse. Begonnen op een mooie zomerochtend, maar verder naar het noorden onthaald door regenbuien. Zulke felle regenbuien dat het zicht in de Ardennen terugliep naar minder dan 100 meter. Maar gelukkig kwam ik veilig terug met talloze geheugenkaarten vol geweldige foto's en het gevoel alsof ik voor 4 maanden toffe ervaringen in plaats van 4 dagen had opgedaan!
