Post nr. 422: Op het station

Is dat even balen. Was ik mooi op tijd voor de intercity van 06.45 uur op het station, rijden er tot – op zijn vroegst – tot 11.00 uur geen treinen. En de batterij van mijn telefoon is bijna leeg en ik heb mijn camera niet bij me.

Vooral dat laatste is jammer, want op zo’n mooie ochtend zijn de bijna lege perrons van Lelystad Centrum een onverwacht mooie plaats om te zijn. Het lijnenspel van stationsoverkapping en bovenleidingen in combinatie met de opkomende zon is werkelijk wonderschoon.

En het zou eindelijk voor mij een goede mogelijkheid zijn om aan vogelfotografie te doen. De huismus mag dan niet als echt spectaculair gezien worden, maar als ze zo dichtbij komen is het wel verdacht leuk om ze te observeren. Ze zijn uiteraard wel mensen gewend op het station en zeker als ik zo rustig op een bankje zit is er geen enkel beletsel voor hen om snel dichterbij te komen. Het in dank hiervoor aangeboden stukje ligt blijkt echter toch een beetje teveel van het goede voor hun kleine vogellichaampjes.

Vanaf 6.40 uur op het station en inmiddels 5 kwartier verder. De ochtendrust wordt inmiddels weggedrukt door steeds meer gestrande forensen, optrekkende bussen en niet in de laatste plaats de steeds drukker kwetterende en rondvliegende mussen van Lelystad Centrum.

Mijn kopje vertragingsthee heeft het niet lang gehouden, ik liet het boek wat ik uit mijn tas pakte er op vallen. Slechts 1 bladzijde nat en nu een prima manier om te zien in welke mate het perron al dan niet afloopt.

Met één blik over mijn schouder kan ik de situatie in de stationshal in ogenschouw nemen. De gestrande forens van nu heeft in de ene hand een gratis beker vertragingskoffie of –thee, in de andere hand de mobiele telefoon. Opdat hun monden bijna niet meer stil hoeven te staan, dit in tegenstelling tot de treinen uiteraard.

Geweldig zo’n zonnige dag, het lijnen- en schaduwspel wordt er niet minder mooi om met het klimmen van de zon. Maar mijn tijd op het station voor deze ochtend zit er wel bijna op. Tijd om aanstalten te maken om nog wat van deze dag te maken.

Post nr. 421: Van Angry Birds naar Citybird

Eigenlijk is de titel van dit blog totaal irrelevant voor de verdere inhoud, maar mijn dochter is zo gek van het spelletje Angry Birds – op mijn telefoon – dat ik het gewoon niet kon laten. Maar citybird ben ik nu officieel wel, oftewel, ik ben te boeken als fotograaf via CitySessies.nl.

Behoren tot de gelederen van CitySessies.nl is geen kleinigheid in mijn beleving. Voor zover ik kan zien vormen de citybirds een collectief van een aantal van de beste portretfotografen voor particulieren die momenteel in Nederland rondlopen. En ze vonden mij zowaar goed genoeg om daarbij te mogen horen J Het is geen understatement als ik zeg dat ik me simpelweg vereerd voelde toen ik de mail kreeg waarin ik verwelkomd werd als citybird.

De reeds ‘op het nest aangelande’ citybirds vonden mij overigens wel pas in tweede instantie goed genoeg. Ik had in september 2011 een leuke shoot van een gezin gemaakt en die ingediend als sollicitatie voor CitySessies. Egerns had ik al wel het vermoeden dat het lastig zou worden om aan de criteria van CitySessies te voldoen met die shoot. Er zaten een paar geweldige foto’s tussen, maar ik vroeg me wel af of de hele sessie van voldoende niveau zou zijn.  En dat bleek dus niet zo te zijn, een oordeel wat toch veel harder aan kwam dan ik had verwacht.

Sinds de afwijzing investeerde ik behoorlijk in mijn fotografie, zowel in mijn materiaal als mijn portfolio en derhalve ook in ervaring, kennis en vaardigheden. Begin januari sprak ik af met een vriendin om haar in Amsterdam te fotograferen. We hadden er zin in en het weer kon eigenlijk niet beter, we bleken onze afspraak tijdens de enige twee zonnige uren van die dag gepland te hebben. Wat ik op mijn LCD-scherm en later op mijn laptop zag verschijnen vertelde me al snel dat ik in de winter nogal een paar stappen in een hele goede richting had gezet.

Ik was bijzonder blij met het resultaat, maar toch niet echt direct helemaal zelf overtuigd dat dit werkelijk zo goed zou kunnen zijn. Pas na wat informeel overleg met een reeds geïnstalleerde citybird besloot ik toch een nieuwe sollicitatie bij CitySessies te wagen. En de rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.

Maar nu begint het uiteraard pas echt. Ik had wat globale plannen voor 2012 gemaakt op fotografiegebied, maar in alles wil ik nu rekening gaan houden met mijn citybirdschap. Niet dat ik het nu ineens zie als statusverhogend, maar adel verplicht wat mij betreft wel degelijk. Ik ga dus vooral hard aan het werk om nog beter te worden, een nog mooiere portfolio op te bouwen en nieuwe dingen op fotografisch gebied te doen. Het zou wel eens een heel mooi belicht 2012 kunnen worden!